Οι πατέρες που είχαν άγιο Πνεύμα στους προηγούμενους αιώνες είχαν με πολλή λύπη αποφανθεί ότι οι ιερείς του ογδόου αιώνα (οι σημερινοί δηλαδή) θα είναι για την πιο βαθιά Κόλαση λόγω της φαύλης συμπεριφορά τους.Να λοιπόν! Η πρόταση του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου Κύκκου κλπ. μας αφήνει εμβρόντητους πως με τόσο περισσό θάρρος ισοπεδώνεται το «μέγα της ιεροσύνης αξίωμα» .
Προτείνει λοιπόν ο άγιος Κύκκου (και ζήτησε η πρότασή του να καταχωρηθεί στα Πρακτικά της πρόσφατης και πλέον αμφισβητουμένης Συνόδου στην ιστορία της Εκκλησίας, που κατ ευφημισμόν ονομάσθηκε Μεγάλη και Αγία ) να παντρεύονται οι κληρικοί (διάκονοι, ιερείς) της Ορθόδοξης Εκκλησίας . Όταν όμως άγαμοι κληρικοί, και δή Επίσκοποι, «κόπτονται» για τους γάμους άλλων κληρικών πάντοτε μπαίνουμε στο λογισμό να σκεφτούμε ότι προβάλλουν ίσως δική τους ανάγκη κατά το παροιμιώδες «ανύπαντρος προξενητής για λόγου του γυρεύει».
Μας υπενθυμίζει λοιπόν ο άγιος Κύκκου ότι τό ζήτημα ἐτέθη στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰώνα μέ ἐπιστολή τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Καρλοβικίου (Σερβία) πρός τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Ἰωακείμ Γ’, καί ἐπαναλήφθηκε μέ νεώτερη πού ἔστειλε τό 1920, ὁ τότε Μητροπολίτης Βελιγραδίου Δημήτριος πρός τόν Προύσης Δωρόθεο. Ξεχνά όμως ότι οι δύο αυτοί Πατριάρχες είναι οι θεμελιωτές του Οικουμενισμού, και ό,τι αυτή τους η νοοτροπία ενεθάρρυνε τέτοιες αντικανονικές προτάσεις.
Παρά ταύτα, όπως ο ίδιος βεβαιώνει,τό θέμα ἐπανῆλθε στό Πανορθόδοξο Συνέδριο Κωνσταντινουπόλεως τό 1923, καί στίς μεταγενέστερες προσυνοδικές διαβουλεύσεις, καί ἐν τέλει ἀποκλείστηκε ἡ δυνατότητα συνάψεως δευτέρου γάμου γιά τούς ἐν χηρείᾳ κληρικούς ἀπό τή Β’ Προσυνοδική Διάσκεψη.
Δεν αρκείται λοιπόν ο Σεβασμιώτατος στην οριστική αυτή απόρριψη του απατηλού αυτού ζητήματος και ζητάει νέα Συνοδική άδεια που θα επιτρέπει το γάμο των κληρικών μετά την χειροτονία για τους εν χηρεία κληρικούς.
Ποια είναι τα επιχειρήματά του:
1. Το πρώτο στο οποίο δίνει πολλή έμφαση και το υπογραμμίζει είναι, ὅτι «οι ἐν χηρείᾳ κληρικοί δέν ὑποσχέθηκαν ἀγαμία».
2. Στη συνέχεια ενώ αναγνωρίζει ότι η Πενθέκτη (κανόνας 6ος) ἀπαγόρευσε τή σύναψη γάμου μετά τή χειροτονία, καταργώντας τή δυνατότητα τήν ὁποία παρεῖχε ὁ 10ος κανόνας τῆς Ἀγκύρας στούς διακόνους νά συνάπτουν γάμο καί μετά τή χειροτονία, ἐφόσον προηγουμένως εἶχαν ἐκφράσει μιά τέτοια πρόθεση ζητά την επαναφορά του καταργηθέντος Κανόνος.
3. Συμπεραίνει ότι στην πράξη δεν τηρήθηκε η απαγόρευση . Αυτό το στηρίζει στην 3η Νεαρά τοῦ Αὐτοκράτορα Λέοντα τοῦ Σοφοῦ αποσπώντας την φράση «...πρός τό παρόν ἐπεκράτησε ἡ συνήθεια νά ἐπιτρέπεται ἡ χειροτονία πρίν ἀπό τόν γάμο ὅσων ἔχουν τήν πρόθεση νά νυμφευθοῦν, κατόπιν δέ, ἐφόσον αὐτοί ἐξακολουθοῦν νά θέλουν τόν γάμο, νά μποροῦν μέσα σέ προθεσμία δύο ἐτῶν νά πραγματοποιήσουν τήν ἐπιθυμία τους».
4. Επικαλείται το λόγο τοῦ ἁγίου Παφνουτίου, ὁ ὁποῖος στήν Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἀντιδρώντας σέ ὅσους ὑποστήριζαν τήν ὑποχρεωτική ἀγαμία τοῦ κλήρου, διακήρυσσε: «... μή ζυγόν βαρύν ἐπιθεῖναι τοῖς ἱερωμένοις ἀνδράσι, τίμιον εἶναι καί τήν κοίτην καί αὐτόν τόν γάμον ἀμίαντον, λέγων, καί μή τῇ ὑπερβολῇ τῆς ἀκριβείας μᾶλλον τήν Ἐκκλησίαν παραβλάψωσι˙ οὐ γάρ πάντες δύνασθαι φέρειν τῆς ἀπαθείας τήν ἄσκησιν». Κατά τό λόγιον τοῦ Κυρίου: «οὐ πάντες χωροῦσι τόν λόγον τοῦτον (τῆς παρθενίας), ἀλλ’ οἷς δέδοται... ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω» (Ματθ. Ιθ)
Αυτά τα ξεκομμένα επιχειρήματα που «εμβαλωματικά» έχουν συναχθεί για συγκεκριμένο σκοπό όχι μόνον δεν αντέχουν σε μια απλή αντιπαράθεση με τους Ι. Κανόνες αλλά αποδομούν εσκεμμένα το ιερό οικοδόμημα της Εκκλησίας και αμφισβητούν τα Ευαγγελικά Παραγγέλματα. Ειδικότερα:
1. Πλήθος Ιερών Κανόνων και παραγγέλματα αγίων Πατέρων με έμφαση τονίζουν ότι ο γάμος έχει μοναδικότητα και ότι ο δεύτερος γάμος είναι αμαρτία συγχωρουμένη βέβαια υπό προϋποθέσεις και πάντα κάτω από επιτίμια. Ο Ζ . Κανόνας της εν Νεοκαισαρείας Συνόδου απαγορεύει στον κληρικό ακόμη και να καθήσει στο γαμήλιο τραπέζι του δευτερογάμου. Όχι ό ίδιος να ξαναπαντρευτεί!
2. Σύμφωνα με τον Δ Κανόνα του Μ.Βασιλείου όποιος κάνει δεύτερο γάμο δεν μπορεί να συμμετάσχει στη Θεία Κοινωνία για δύο -τρία χρόνια. Μπορεί αυτός που δεν μεταλαμβάνει να λειτουργεί και να μεταλαμβάνει και να κοινωνεί και άλλους;!!! Δεν είναι αυτό παραλογισμός;
3. Ο ιερέας ακολουθεί την Ακρίβεια. Η Οικονομία είναι για τους λαϊκούς που είναι ακόμη ατελείς. Σύμφωνα με τους θεολόγους μάλιστα ο ιερέας κατά τους αρχαίους χρόνους έπρεπε να είναι σε κατάσταση Φωτισμού για να επιλεγεί για το μέγα αυτό αξίωμα.
4. Το «αισχρό» επιχείρημα ότι «δεν επέλεξε την αγαμία» δεν σημαίνει τίποτ άλλο παρά πλήρη απόρριψη της Προνοίας του Θεού εν το Κόσμω. Είναι ακόμη μια δηλωμένη απιστία που υποκρύπτει θρασύτητα, ότι δήθεν αφού ο Θεός μου πήρε τη γυναίκα και με άφησε χήρο εγώ θα διορθώσω το λάθος του Θεού και θα πάρω άλλη. Τι έχει να πεί αυτός ο παπάς σε όσους έχουν μεγάλους πειρασμούς στη ζωή τους; Ύπαγε και σύ ποίει όμοίως;…
5. Πως θα αρνηθεί το γάμο η Εκκλησία, όταν ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου, και στους επιπόλαια επιλέξαντες την αγαμία και μετά ανακαλέσαντες την απόφασή τους αγάμους κληρικούς, αλλά και σε αυτούς που δεύτερη φορά έμεινα σε χηρεία, στους δευτερογαμούντες λαϊκούς που θέλουν να ιερωθούν , και σε αυτούς που εγκατέλειψαν τις παπαδιές κλπ; Ένας κατήφορος χωρίς τροχοπέδη.
6. Η 3η νεαρά του Λέοντα του Σοφού δεν υποστηρίζει αυτά που λέγει η Εισήγηση. Αναφέρεται αποκλειστικά στο πρώτο γάμο όχι σε δεύτερο,ούτε μετά από χηρεία. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Αλλά με σαφήνεια αποκρούει και τον πρώτο γάμο των κληρικών μετά την χειροτονία. Αφού αρχικά επικαλείται το γεγονός ότι αυτή η απαγόρευση είναι «κατά το άνωθεν και αρχαίον της εκκλησίας διάταγμα» συμπληρώνει και εξηγεί ότι ο κληρικός ανυψώνεται με την χειροτονία πάνω από τα σαρκικά και δεν είναι σωστό « μετά της πνευματικής αναβάσεως… πάλιν επί την σαρκικήν ταπεινότητα καταπίπτειν». Και κάτι ακόμη για την Νεαρά αυτή διάταξη του Λέοντος. Η δήλωση που γινόταν τότε πριν από την χειροτονία του μέλλοντος διακόνου είχε την ισχύ γάμου. Γνωρίζουμε ότι μέχρι τον Λέοντα δεν υπήρχε ξεκαθαρισμένος μοναδικός τύπος γάμου ο θρησκευτικός αλλά ίσχυαν παράλληλα και οι άλλοι τύποι γάμου που προέβλεπε το Ρωμαϊκό Δίκαιο. Μέσα σε αυτούς ήταν και η απλή δήλωση προς σύσταση γάμου που ολοκληρωνόταν με την σαρκική συνάφεια. Αυτήν ήθελε να εξαλείψει ο Λέοντας όπως φαίνεται με την νεότερη νομοθεσία του.
7. Ο άγιος Παφνούτιος βέβαια ποτέ δεν θα συναινούσε στο δεύτερο γάμο, όχι κληρικών αλλά ούτε και λαϊκών. Ανήκει στην χορεία εκείνη των αγίων Πατέρων που διαφύλαξαν την ορθόδοξη Πίστη και που μαζί με το Θεοφόρο Άγιο Ιγνάτιο θα έλεγε «Μία ενί, ου πολλαί εδόθησαν εν τη κτίσει».
Πολλά και άλλα λογικά και Κανονικά επιχειρήματα θα μπορούσε ακόμη να παρατάξει κανείς στον παραλογισμό της Πρότασης να παντρεύονται οι παπάδες (όπως η αναστάτωση των ενοριών από υποψήφιες νύφες κλπ) δεν είναι όμως του παρόντος. Ένα μόνον να συμπληρώσουμε, ότι η αγία Γραφή στο βιβλίο της Αποκαλύψεως μας επιτάσσει : καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. (Αποκ.22,11). Αυτή η εντολή ισχύει πρώτα για τους ιερείς του Υψίστου.
Προτείνει λοιπόν ο άγιος Κύκκου (και ζήτησε η πρότασή του να καταχωρηθεί στα Πρακτικά της πρόσφατης και πλέον αμφισβητουμένης Συνόδου στην ιστορία της Εκκλησίας, που κατ ευφημισμόν ονομάσθηκε Μεγάλη και Αγία ) να παντρεύονται οι κληρικοί (διάκονοι, ιερείς) της Ορθόδοξης Εκκλησίας . Όταν όμως άγαμοι κληρικοί, και δή Επίσκοποι, «κόπτονται» για τους γάμους άλλων κληρικών πάντοτε μπαίνουμε στο λογισμό να σκεφτούμε ότι προβάλλουν ίσως δική τους ανάγκη κατά το παροιμιώδες «ανύπαντρος προξενητής για λόγου του γυρεύει».
Μας υπενθυμίζει λοιπόν ο άγιος Κύκκου ότι τό ζήτημα ἐτέθη στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰώνα μέ ἐπιστολή τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Καρλοβικίου (Σερβία) πρός τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Ἰωακείμ Γ’, καί ἐπαναλήφθηκε μέ νεώτερη πού ἔστειλε τό 1920, ὁ τότε Μητροπολίτης Βελιγραδίου Δημήτριος πρός τόν Προύσης Δωρόθεο. Ξεχνά όμως ότι οι δύο αυτοί Πατριάρχες είναι οι θεμελιωτές του Οικουμενισμού, και ό,τι αυτή τους η νοοτροπία ενεθάρρυνε τέτοιες αντικανονικές προτάσεις.
Παρά ταύτα, όπως ο ίδιος βεβαιώνει,τό θέμα ἐπανῆλθε στό Πανορθόδοξο Συνέδριο Κωνσταντινουπόλεως τό 1923, καί στίς μεταγενέστερες προσυνοδικές διαβουλεύσεις, καί ἐν τέλει ἀποκλείστηκε ἡ δυνατότητα συνάψεως δευτέρου γάμου γιά τούς ἐν χηρείᾳ κληρικούς ἀπό τή Β’ Προσυνοδική Διάσκεψη.
Δεν αρκείται λοιπόν ο Σεβασμιώτατος στην οριστική αυτή απόρριψη του απατηλού αυτού ζητήματος και ζητάει νέα Συνοδική άδεια που θα επιτρέπει το γάμο των κληρικών μετά την χειροτονία για τους εν χηρεία κληρικούς.
Ποια είναι τα επιχειρήματά του:
1. Το πρώτο στο οποίο δίνει πολλή έμφαση και το υπογραμμίζει είναι, ὅτι «οι ἐν χηρείᾳ κληρικοί δέν ὑποσχέθηκαν ἀγαμία».
2. Στη συνέχεια ενώ αναγνωρίζει ότι η Πενθέκτη (κανόνας 6ος) ἀπαγόρευσε τή σύναψη γάμου μετά τή χειροτονία, καταργώντας τή δυνατότητα τήν ὁποία παρεῖχε ὁ 10ος κανόνας τῆς Ἀγκύρας στούς διακόνους νά συνάπτουν γάμο καί μετά τή χειροτονία, ἐφόσον προηγουμένως εἶχαν ἐκφράσει μιά τέτοια πρόθεση ζητά την επαναφορά του καταργηθέντος Κανόνος.
3. Συμπεραίνει ότι στην πράξη δεν τηρήθηκε η απαγόρευση . Αυτό το στηρίζει στην 3η Νεαρά τοῦ Αὐτοκράτορα Λέοντα τοῦ Σοφοῦ αποσπώντας την φράση «...πρός τό παρόν ἐπεκράτησε ἡ συνήθεια νά ἐπιτρέπεται ἡ χειροτονία πρίν ἀπό τόν γάμο ὅσων ἔχουν τήν πρόθεση νά νυμφευθοῦν, κατόπιν δέ, ἐφόσον αὐτοί ἐξακολουθοῦν νά θέλουν τόν γάμο, νά μποροῦν μέσα σέ προθεσμία δύο ἐτῶν νά πραγματοποιήσουν τήν ἐπιθυμία τους».
4. Επικαλείται το λόγο τοῦ ἁγίου Παφνουτίου, ὁ ὁποῖος στήν Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἀντιδρώντας σέ ὅσους ὑποστήριζαν τήν ὑποχρεωτική ἀγαμία τοῦ κλήρου, διακήρυσσε: «... μή ζυγόν βαρύν ἐπιθεῖναι τοῖς ἱερωμένοις ἀνδράσι, τίμιον εἶναι καί τήν κοίτην καί αὐτόν τόν γάμον ἀμίαντον, λέγων, καί μή τῇ ὑπερβολῇ τῆς ἀκριβείας μᾶλλον τήν Ἐκκλησίαν παραβλάψωσι˙ οὐ γάρ πάντες δύνασθαι φέρειν τῆς ἀπαθείας τήν ἄσκησιν». Κατά τό λόγιον τοῦ Κυρίου: «οὐ πάντες χωροῦσι τόν λόγον τοῦτον (τῆς παρθενίας), ἀλλ’ οἷς δέδοται... ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω» (Ματθ. Ιθ)
Αυτά τα ξεκομμένα επιχειρήματα που «εμβαλωματικά» έχουν συναχθεί για συγκεκριμένο σκοπό όχι μόνον δεν αντέχουν σε μια απλή αντιπαράθεση με τους Ι. Κανόνες αλλά αποδομούν εσκεμμένα το ιερό οικοδόμημα της Εκκλησίας και αμφισβητούν τα Ευαγγελικά Παραγγέλματα. Ειδικότερα:
1. Πλήθος Ιερών Κανόνων και παραγγέλματα αγίων Πατέρων με έμφαση τονίζουν ότι ο γάμος έχει μοναδικότητα και ότι ο δεύτερος γάμος είναι αμαρτία συγχωρουμένη βέβαια υπό προϋποθέσεις και πάντα κάτω από επιτίμια. Ο Ζ . Κανόνας της εν Νεοκαισαρείας Συνόδου απαγορεύει στον κληρικό ακόμη και να καθήσει στο γαμήλιο τραπέζι του δευτερογάμου. Όχι ό ίδιος να ξαναπαντρευτεί!
2. Σύμφωνα με τον Δ Κανόνα του Μ.Βασιλείου όποιος κάνει δεύτερο γάμο δεν μπορεί να συμμετάσχει στη Θεία Κοινωνία για δύο -τρία χρόνια. Μπορεί αυτός που δεν μεταλαμβάνει να λειτουργεί και να μεταλαμβάνει και να κοινωνεί και άλλους;!!! Δεν είναι αυτό παραλογισμός;
3. Ο ιερέας ακολουθεί την Ακρίβεια. Η Οικονομία είναι για τους λαϊκούς που είναι ακόμη ατελείς. Σύμφωνα με τους θεολόγους μάλιστα ο ιερέας κατά τους αρχαίους χρόνους έπρεπε να είναι σε κατάσταση Φωτισμού για να επιλεγεί για το μέγα αυτό αξίωμα.
4. Το «αισχρό» επιχείρημα ότι «δεν επέλεξε την αγαμία» δεν σημαίνει τίποτ άλλο παρά πλήρη απόρριψη της Προνοίας του Θεού εν το Κόσμω. Είναι ακόμη μια δηλωμένη απιστία που υποκρύπτει θρασύτητα, ότι δήθεν αφού ο Θεός μου πήρε τη γυναίκα και με άφησε χήρο εγώ θα διορθώσω το λάθος του Θεού και θα πάρω άλλη. Τι έχει να πεί αυτός ο παπάς σε όσους έχουν μεγάλους πειρασμούς στη ζωή τους; Ύπαγε και σύ ποίει όμοίως;…
5. Πως θα αρνηθεί το γάμο η Εκκλησία, όταν ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου, και στους επιπόλαια επιλέξαντες την αγαμία και μετά ανακαλέσαντες την απόφασή τους αγάμους κληρικούς, αλλά και σε αυτούς που δεύτερη φορά έμεινα σε χηρεία, στους δευτερογαμούντες λαϊκούς που θέλουν να ιερωθούν , και σε αυτούς που εγκατέλειψαν τις παπαδιές κλπ; Ένας κατήφορος χωρίς τροχοπέδη.
6. Η 3η νεαρά του Λέοντα του Σοφού δεν υποστηρίζει αυτά που λέγει η Εισήγηση. Αναφέρεται αποκλειστικά στο πρώτο γάμο όχι σε δεύτερο,ούτε μετά από χηρεία. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Αλλά με σαφήνεια αποκρούει και τον πρώτο γάμο των κληρικών μετά την χειροτονία. Αφού αρχικά επικαλείται το γεγονός ότι αυτή η απαγόρευση είναι «κατά το άνωθεν και αρχαίον της εκκλησίας διάταγμα» συμπληρώνει και εξηγεί ότι ο κληρικός ανυψώνεται με την χειροτονία πάνω από τα σαρκικά και δεν είναι σωστό « μετά της πνευματικής αναβάσεως… πάλιν επί την σαρκικήν ταπεινότητα καταπίπτειν». Και κάτι ακόμη για την Νεαρά αυτή διάταξη του Λέοντος. Η δήλωση που γινόταν τότε πριν από την χειροτονία του μέλλοντος διακόνου είχε την ισχύ γάμου. Γνωρίζουμε ότι μέχρι τον Λέοντα δεν υπήρχε ξεκαθαρισμένος μοναδικός τύπος γάμου ο θρησκευτικός αλλά ίσχυαν παράλληλα και οι άλλοι τύποι γάμου που προέβλεπε το Ρωμαϊκό Δίκαιο. Μέσα σε αυτούς ήταν και η απλή δήλωση προς σύσταση γάμου που ολοκληρωνόταν με την σαρκική συνάφεια. Αυτήν ήθελε να εξαλείψει ο Λέοντας όπως φαίνεται με την νεότερη νομοθεσία του.
7. Ο άγιος Παφνούτιος βέβαια ποτέ δεν θα συναινούσε στο δεύτερο γάμο, όχι κληρικών αλλά ούτε και λαϊκών. Ανήκει στην χορεία εκείνη των αγίων Πατέρων που διαφύλαξαν την ορθόδοξη Πίστη και που μαζί με το Θεοφόρο Άγιο Ιγνάτιο θα έλεγε «Μία ενί, ου πολλαί εδόθησαν εν τη κτίσει».
Πολλά και άλλα λογικά και Κανονικά επιχειρήματα θα μπορούσε ακόμη να παρατάξει κανείς στον παραλογισμό της Πρότασης να παντρεύονται οι παπάδες (όπως η αναστάτωση των ενοριών από υποψήφιες νύφες κλπ) δεν είναι όμως του παρόντος. Ένα μόνον να συμπληρώσουμε, ότι η αγία Γραφή στο βιβλίο της Αποκαλύψεως μας επιτάσσει : καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. (Αποκ.22,11). Αυτή η εντολή ισχύει πρώτα για τους ιερείς του Υψίστου.