Λάζαροι

Πέθανε ο άγιος Λάζαρος και τον κλείσανε σε ένα τάφο. Η αδελφές του ήταν μέσ’ το κλάμμα. Κάποιοι προσπαθούσαν να τις παρηγορήσουν. Γιατί ο Χριστός, όταν τον ειδοποίησαν ότι αρρώστησε ο αδελφός τους, δεν βιάστηκε να πάει; Γιατί τον άφησε να πεθάνει; Πηγαίνοντας όμως μετά από τέσσερεις μέρες στο τάφο για να τον αναστήσει δάκρυσε και πόνεσε ο Χριστός. Σφίχτηκε να μην κλάψει. Προσευχήθηκε και του φώναξε «Λάζαρε, βγες έξω!». Και βγήκε ο πεθαμένος ζωντανός…!
Λάζαροι όλοι φέτος κλεισμένοι στα σπίτια μας σαν σε τάφους. Κλαίμε για ό,τι χάσαμε. Τα μάτια μας γίναν ποτάμια γιατί πέθανε ο,τι πιο αγαπητό είχαμε. Οι Εκκλησίες μας σαν νεκροταφεία , χωρίς πνοή, χωρίς λαό, χωρίς μυστήρια. Κάποιοι Επίσκοποι προσπαθούν να μας παρηγορήσουν με ανθρώπινα μέσα όπως τότε... Περιμένετε, λένε, περιμένετε…
Ο Χριστός την ώρα που τον χρειαζόμαστε δεν έκανε καμμία κίνηση. Το θανατικό , μια ίωση πνευματική, χειρότερη από τον κορόνα ιό, έσπειρε το πόνο και τον τρόμο στην ανθρωπότητα. Οσμή θανάτου εις θάνατον! Και ο Χριστός πορεύεται αργά. Αλλά συμπάσχει με τον πόνο μας. Μας βλέπει όλους στους τάφους των σπιτιών μας και δακρύζει και θέλει να κλάψει μαζί μας αλλά συγκρατείται.
Περιμένουμε να ακούσουμε την θεϊκή φωνή που εξουσιάζει τον ουρανό, τη γη και τα καταχθόνια . Περιμένουμε το θεϊκό πρόσταγμα «Λάζαροι βγείτε έξω!». Τότε ούτε ο Κίσσινγκερ, ούτε Παγκόσμιες δικτατορίες, ούτε Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, ούτε ΜΜΕ και οι πάσης φύσεως τρομολάγνοι μπορούν να μας σταματήσουν…