Την 1η Αυγούστου η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει τους αγίους Αδελφούς Μακκαβαίους μαζί με την μητέρα τους την αγία Σολομονή και τον διδάσκαλο και κατηχητή τους άγιο Ελεάζαρο. Οι άγιοι αυτοί αν και έζησαν στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης πίστεψαν τόσο πολύ στις υποσχέσεις του Θεού για την Ανάσταση ώστε με ηρωικό φρόνημα αντιστάθηκαν στο τύραννο Αντίοχο Δ. και τήρησαν μέχρι κεραίας τις διατάξεις του θεϊκού Νόμου που δόθηκαν στο Μωυσή. Για το λόγο αυτό τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους με πάμπολλους λόγους ανυμνούσαν οι χριστιανοί το μαρτύριο τους. Όλοι σχεδόν οι μεγάλοι Πατέρες έχουν γράψει λόγους και ύμνους σε αυτούς όπως άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, άγιος Γρηγόριος Θεολόγος, άγιος Κυπριανός, άγιος Κλήμης Αλεξανδρείας, άγιος Ιππόλυτος Ρώμης, άγιος Αυγουστίνος, αγία Κασσιανή κλπ.
Η ομόδα αυτή των μαρτύρων ανήκε σε ένα θρησκευτικοπολιτικό παραδοσιακό κίνημα της εποχής τους που πολεμούσε τον «ελληνικό τρόπο ζωής» και απαιτούσε να επιβάλλει ο Αντίοχος στους Ιουδαίους. Η κοσμική εξουσία της εποχής εκείνης επέβαλε ένα θρησκευτικό αποχρωματισμό όλων των λαών και την ένταξη τους σε ένα σύστημα ζωής που επέτρεπε με μέτρο όλα τα πάθη , τη λατρεία της σάρκας, την καλοπέραση, την καταπίεση των ισχυρών, την κατάργηση κάθε θεϊκής προελεύσεως διάταξη. Η υποταγή σε αυτή την ιδεολογία γινόταν τόσο με βασανιστήρια, για όσους δεν υπέκυπταν, όσο και με βραβεία και δόξες για όσους γινόταν αρνητές. Στον «ελληνικό τρόπο ζωής» είχαν προσηλυτιστεί ακόμη και Αρχιερείς του Ισραήλ, που ενεργούσαν παρά συνείδηση προπαγανδίζοντας την Ειδωλατρεία στην πράξη και στη θεωρία.
Το Μακκαβαϊκό κίνημα ήταν αυστηρά θρησκευτικό και οι πρωτεργάτες του και οι οπαδοί τους διακρινόταν από την ακριβή τήρηση του Νόμου του Θεού σε συνδυασμό με μια αυστηρή προσωπική ζωή. Ο αρχηγός του κινήματος Ιούδας Μακκαβαίος έζησε σαν νέος αρκετά χρόνια στην έρημο προσευχόμενος και τρώγοντας ό,τι ως «χορτώδη τροφή» έβρισκε στη φύση.
Η σύγκρουση Αντιόχου και Μακκαβαίων έληξε υπέρ των τελευταίων και απετέλεσε την ρωμαλέα αρχή μιάς πνευματικής και πολιτικής αναγέννησης για τον αρχαίο Ισραήλ που κράτησε ζωντανή την αληθινή πίστη μέχρι τα χρόνια του Χριστού.
Στις μέρες μας η κοσμική εξουσία αμφισβητεί κάθε θεϊκή θεσμοθεσία και δεν παραδέχεται ότι υπάρχουν δεσμευτικοί δεοντολογικοί κανόνες συμπεριφοράς για τους ανθρώπους παρά αυτούς που ορίζει ο εκάστοτε κοσμικός νομοθέτης. Στην Ελλάδα, που η σύγκρουση κοσμικού και θεϊκού δικαίου προβλέπεται ότι θα είναι ιδιαίτερα κραταιά στο μέλλον, έσπευσαν οι κρατούντες να λάβουν επίκαιρες θέσεις με δύο τρόπους. Πρώτον με την τέλεια οικονομική παράλυση του λαού αυτού, που δεν τελειώνει μόνον στην απάνθρωπη φορολογία (όπως έκανε και εκείνος ο επάρατος Αντίοχος στη μακκαβαϊκή εποχή) αλλά και με την επιμελημένη καταστροφή κάθε παραγωγικής εργασίας ή πρωτοβουλίας και δεύτερον με την Συνταγματική αποδυνάμωση των Ιερών Κανόνων, έτσι ώστε τα μέλη της Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος κάτω από την πίεση των αδήριτων αναγκών να δεχθούν de jure και de facto την άρση της Συνταγματικής προστασίας.
Στις 22-26 Μαΐου 2002 η αφρόκρεμα των Συνταγματολόγων (Διεθνής Ένωση Συνταγματικού Δικαίου, Ινστιτούτο Συνταγματικών Ερευνών, Ένωση Ελλήνων Συνταγματολόγων) διοργάνωσε στην Αθήνα Στρογγυλή Τράπεζα με θέμα «Σύνταγμα και Θρησκεία». Σε αυτή την διοργάνωση οι απόψεις που ακούστηκαν δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους ισχυρισμούς που διατύπωσε ο αιμοβόρος εκείνος Αντίοχος Δ. Στην εναρκτήρια εισήγηση μάλιστα με θέμα « Ο πολιτειακός έλεγχος των θρησκευτικών κανόνων» εξήγησε ό καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών Φίλιππος Σπυρόπουλος ότι «κάθε ατομική ελευθερία δεν είναι φυσικό δικαίωμα του ανθρώπου ή θείο δώρημα, αλλά παραχώρηση του Σύγχρονου Κοσμικού Κράτους». Οι Ιεροί Κανόνες επομένως κατά τους Συνταγματολόγους δεν έχουν ισχύ παρά μόνον αν τους αναγνωρίσει το Κοσμικό Κράτος. Δηλαδή το Κοσμικό Κράτος είναι Θεός. Με άλλα λόγια οι περινούστατοι Συνταγματολόγοι αναμασάνε μετά από δύο χιλιάδες και πλέον χρόνια τις , από τότε αποτυχημένες , απόψεις του μακάβριου Αντιόχου (καλά λένε οι Πατέρες τις Εκκλησίας ότι μόνον ο Θεός μπορεί να πρωτοτυπήσει και όχι Διάβολος).
Το αν το Κράτος είναι Θεός και μπορεί να καταργεί τους Ιερούς Κανόνες που έδωσε ο εξ Αποκαλύψεως Θεός από φιλανθρωπία στον άνθρωπο ή το Κράτος πρέπει να υποτάσσεται στους θείους και ιερούς Κανόνες, όπως έκανε το Ορθόδοξο Χριστιανικό Ρωμαϊκό Κράτος (το λεγόμενο Βυζάντιο), ατυχώς για τους Συνταγματολόγους, δεν κρίνεται σε Στρογγυλές Τράπεζες. Κρίνεται μέσα από διωγμούς των χριστιανών, στις φυλακές, στα βασανιστήρια, στα μαρτύρια, στους εξευτελισμούς, στις άδικες κατηγορίες, στους άδικους θανάτους. Τότε ο Πανάγαθος Θεός «επί τοις δούλοις αυτού παρακληθήσεται».Συμφιλιώνεται ο Θεός με τους ανθρώπους και το Κράτος υποτάσσεται στην Αλήθεια και υπηρετεί την ελευθερία και αληθινή ευτυχία των ανθρώπων. Όπως ακριβώς έγινε και στους Μακκαβαϊκούς χρόνους.
Γιαυτό ο άγιος Παΐσιος έλεγε ότι «το Κράτος μας χρειάζεται Μακκαβαίους!»…
Η ομόδα αυτή των μαρτύρων ανήκε σε ένα θρησκευτικοπολιτικό παραδοσιακό κίνημα της εποχής τους που πολεμούσε τον «ελληνικό τρόπο ζωής» και απαιτούσε να επιβάλλει ο Αντίοχος στους Ιουδαίους. Η κοσμική εξουσία της εποχής εκείνης επέβαλε ένα θρησκευτικό αποχρωματισμό όλων των λαών και την ένταξη τους σε ένα σύστημα ζωής που επέτρεπε με μέτρο όλα τα πάθη , τη λατρεία της σάρκας, την καλοπέραση, την καταπίεση των ισχυρών, την κατάργηση κάθε θεϊκής προελεύσεως διάταξη. Η υποταγή σε αυτή την ιδεολογία γινόταν τόσο με βασανιστήρια, για όσους δεν υπέκυπταν, όσο και με βραβεία και δόξες για όσους γινόταν αρνητές. Στον «ελληνικό τρόπο ζωής» είχαν προσηλυτιστεί ακόμη και Αρχιερείς του Ισραήλ, που ενεργούσαν παρά συνείδηση προπαγανδίζοντας την Ειδωλατρεία στην πράξη και στη θεωρία.
Το Μακκαβαϊκό κίνημα ήταν αυστηρά θρησκευτικό και οι πρωτεργάτες του και οι οπαδοί τους διακρινόταν από την ακριβή τήρηση του Νόμου του Θεού σε συνδυασμό με μια αυστηρή προσωπική ζωή. Ο αρχηγός του κινήματος Ιούδας Μακκαβαίος έζησε σαν νέος αρκετά χρόνια στην έρημο προσευχόμενος και τρώγοντας ό,τι ως «χορτώδη τροφή» έβρισκε στη φύση.
Η σύγκρουση Αντιόχου και Μακκαβαίων έληξε υπέρ των τελευταίων και απετέλεσε την ρωμαλέα αρχή μιάς πνευματικής και πολιτικής αναγέννησης για τον αρχαίο Ισραήλ που κράτησε ζωντανή την αληθινή πίστη μέχρι τα χρόνια του Χριστού.
Στις μέρες μας η κοσμική εξουσία αμφισβητεί κάθε θεϊκή θεσμοθεσία και δεν παραδέχεται ότι υπάρχουν δεσμευτικοί δεοντολογικοί κανόνες συμπεριφοράς για τους ανθρώπους παρά αυτούς που ορίζει ο εκάστοτε κοσμικός νομοθέτης. Στην Ελλάδα, που η σύγκρουση κοσμικού και θεϊκού δικαίου προβλέπεται ότι θα είναι ιδιαίτερα κραταιά στο μέλλον, έσπευσαν οι κρατούντες να λάβουν επίκαιρες θέσεις με δύο τρόπους. Πρώτον με την τέλεια οικονομική παράλυση του λαού αυτού, που δεν τελειώνει μόνον στην απάνθρωπη φορολογία (όπως έκανε και εκείνος ο επάρατος Αντίοχος στη μακκαβαϊκή εποχή) αλλά και με την επιμελημένη καταστροφή κάθε παραγωγικής εργασίας ή πρωτοβουλίας και δεύτερον με την Συνταγματική αποδυνάμωση των Ιερών Κανόνων, έτσι ώστε τα μέλη της Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος κάτω από την πίεση των αδήριτων αναγκών να δεχθούν de jure και de facto την άρση της Συνταγματικής προστασίας.
Στις 22-26 Μαΐου 2002 η αφρόκρεμα των Συνταγματολόγων (Διεθνής Ένωση Συνταγματικού Δικαίου, Ινστιτούτο Συνταγματικών Ερευνών, Ένωση Ελλήνων Συνταγματολόγων) διοργάνωσε στην Αθήνα Στρογγυλή Τράπεζα με θέμα «Σύνταγμα και Θρησκεία». Σε αυτή την διοργάνωση οι απόψεις που ακούστηκαν δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους ισχυρισμούς που διατύπωσε ο αιμοβόρος εκείνος Αντίοχος Δ. Στην εναρκτήρια εισήγηση μάλιστα με θέμα « Ο πολιτειακός έλεγχος των θρησκευτικών κανόνων» εξήγησε ό καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών Φίλιππος Σπυρόπουλος ότι «κάθε ατομική ελευθερία δεν είναι φυσικό δικαίωμα του ανθρώπου ή θείο δώρημα, αλλά παραχώρηση του Σύγχρονου Κοσμικού Κράτους». Οι Ιεροί Κανόνες επομένως κατά τους Συνταγματολόγους δεν έχουν ισχύ παρά μόνον αν τους αναγνωρίσει το Κοσμικό Κράτος. Δηλαδή το Κοσμικό Κράτος είναι Θεός. Με άλλα λόγια οι περινούστατοι Συνταγματολόγοι αναμασάνε μετά από δύο χιλιάδες και πλέον χρόνια τις , από τότε αποτυχημένες , απόψεις του μακάβριου Αντιόχου (καλά λένε οι Πατέρες τις Εκκλησίας ότι μόνον ο Θεός μπορεί να πρωτοτυπήσει και όχι Διάβολος).
Το αν το Κράτος είναι Θεός και μπορεί να καταργεί τους Ιερούς Κανόνες που έδωσε ο εξ Αποκαλύψεως Θεός από φιλανθρωπία στον άνθρωπο ή το Κράτος πρέπει να υποτάσσεται στους θείους και ιερούς Κανόνες, όπως έκανε το Ορθόδοξο Χριστιανικό Ρωμαϊκό Κράτος (το λεγόμενο Βυζάντιο), ατυχώς για τους Συνταγματολόγους, δεν κρίνεται σε Στρογγυλές Τράπεζες. Κρίνεται μέσα από διωγμούς των χριστιανών, στις φυλακές, στα βασανιστήρια, στα μαρτύρια, στους εξευτελισμούς, στις άδικες κατηγορίες, στους άδικους θανάτους. Τότε ο Πανάγαθος Θεός «επί τοις δούλοις αυτού παρακληθήσεται».Συμφιλιώνεται ο Θεός με τους ανθρώπους και το Κράτος υποτάσσεται στην Αλήθεια και υπηρετεί την ελευθερία και αληθινή ευτυχία των ανθρώπων. Όπως ακριβώς έγινε και στους Μακκαβαϊκούς χρόνους.
Γιαυτό ο άγιος Παΐσιος έλεγε ότι «το Κράτος μας χρειάζεται Μακκαβαίους!»…