Λίγες μέρες πριν από την έναρξη των εργασιών της Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου που επί έναν αιώνα κυοφορήθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως μαύρα σύννεφα έχουν κατακλύσει τον ελπιδοφόρο Ορίζοντα.
Τα Πατριαρχεία Βουλγαρίας και Αντιοχείας έχουν αποστασιοποιηθεί για διαφόρους λόγους το καθένα (αλλά προφανώς από το ίδιο κέντρο και τα δύο παρακινούμενα). Η Εκκλησία της Γεωργίας ζητά ματαίωση της Συνόδου για λόγους θεολογικούς και τα Ελληνόφωνα Πατριαρχεία και η Εκκλησία της Κύπρου είναι σε στάση αναμονής. Η Εκκλησία της Ρωσίας βάζει άλλους μπροστά να «σαμποτάρουν», αλλά
τίποτα δεν αποκλείει να αποχωρήσει και η ίδια πανηγυρικά την τελευταία στιγμή . Έχει άλλωστε λόγους να ζητάει ρεβάνς από το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την ματαίωση προηγουμένης Πανορθοδόξου που επέσπευδε εκείνη και το Πατριαρχείο την ματαίωσε.
Μέσα σε αυτό το «κομφούζιο» που τα ανθρώπινα πάθη είναι σε έξαρση και η Χάρη του Παναγίου και Ζωαρχικού Αγίου Πνεύματος ανενεργός , όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά. Τόσο η ματαίωση της Συνόδου, όσο και μια Σύνοδος «φιάσκο». Άλλωστε και η θεματολογία της δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όποια όμως εξέλιξη και κατάληξη και αν έχει η συγκληθείσα Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδος το κέρδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας θα είναι μέγιστο για πολλούς και σημαντικούς λόγους, ίσως άσχετους με αυτούς που επιδιώκουν οι διοργανωτές της.
1. Χρονίζοντα θεολογικά προβλήματα, που τα ποδοπατούσε ένας ανεύθυνος Οικουμενισμός βγαίνουν στην επιφάνεια. Ένας αιώνας ασύδοτου και σε πολλές περιπτώσεις προδοτικού Οικουμενισμού ξεσκεπάζεται και διαπομπεύεται σε διεθνές επίπεδο. Ό,τι προσπάθησαν Αθηναγόρας και Βαρθολομαίος να κερδίσουν χρησιμοποιώντας πολιτικές και κοσμικές μεθόδους αποδεικνύεται στάχτη. Η «θεολογία του αγαπισμού» που προέτασαν εκείνοι κατέρρευσε από την «θεολογία εν τη αληθεία» που σηκώνει κεφάλι εν όψει της Μεγάλης Συνόδου. Χαρακτηριστικά αυτής της ξεκάθαρης πλέον προοπτικής είναι η κριτική στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος και κυρίως η αποδοχή εκ μέρους της των θεολογικών θέσεων του Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου, που αμφισβητεί όλο το θεολογικό υπόβαθρο του Οικουμενισμού, όπως εκφράζεται από το Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη Ζηζιούλα. Στη ίδια γραμμή είναι η βαρυσήμαντη ανακοίνωση της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς. Αλλά και η Εκκλησία της Γεωργίας με θεολογικά επιχειρήματα αποστασιοποιείται. Το πρώτο κέρδος λοιπόν ασχέτως αποτελέσματος της Συνόδου είναι η ανάπτυξη ενός γόνιμου θεολογικού διαλόγου μεταξύ των Ορθοδόξων, εντός και εκτός Συνόδου.
2. Αποκαλύπτεται πλέον ξεκάθαρα ο «εθνικιστικός ρόλος» της Ρωσικής Εκκλησίας. Η Ρωσική Εκκλησία θέλει να γίνει κεφαλή όλων των ορθοδόξων για να δοξασθεί η «αγία» Ρωσία. Αυτό φάνηκε στους εορτασμούς της χιλιετηρίδος του ρωσικού μοναχισμού στο άγιον Όρος. Ο πρόεδρος της Ρωσίας κ. Πούτιν δεν καταδέχθηκε να φιλήσει το χέρι κανενός παπά ή καλόγερου. Υπάρχει κάποια υπεροψία που αποδεικνύεται και τώρα με την πολιτική που ακολουθεί ή ίδια και οι δορυφόροι της σχετικά με την Πανορθόδοξη Σύνοδο.
Όλοι οι Ορθόδοξοι τιμούμε τους Ρώσους Αγίους παλαιούς και νέους. Τόσο τους οσίους που ακολούθησαν πιστά τον Ορθόδοξο Μοναχισμό , όπως τον διδάχθηκαν από τους ελληνόφωνους ρωμηούς πατέρες όσο και τους νεομάρτυρες του άθεου καθεστώτος των τελευταίων δεκαετιών. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό να δώσει συγχωροχάρτι στην επίσημη Κρατική Εκκλησία της Ρωσίας που ήδη από την εποχή του λεγομένου Μεγάλου Πέτρου και εντεύθεν βιώνει μια «λανθάνουσα αιρετική ορθοδοξία». Δημιούργησε μετά την πτώση του Σοβιετικού Καθεστώτος ένα νεοφεουδαλισμό των Μεγάλων Μοναστηριών που εκμεταλλεύονται όπως παλιά τους φτωχούς χωρικούς. Αλλά και οι Μητροπολίτες ενεργούν ως φεουδάρχες. Η Ρωσική Εκκλησία έχει εξάλλου πλήρη άγνοια των ιερών Κανόνων της Ορθοδόξου Εκκλησίας που έχουν αντικατασταθεί με δικές της πρακτικές. Το βάπτισμα γίνεται δυστυχώς ακόμη με «παπικό τρόπο» διά ραντισμού ή επιχύσεως νερού και όχι με τριπλή κατάδυση στο νερό. Πάρα πολλά είναι τα εσωτερικά προβλήματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρωσίας που συγκαλύπτονται χρόνια τώρα για λόγους πολιτικής και καλών σχέσεων. Κέρδος από αυτή την αναταραχή θα είναι να βγούν τα προβλήματα στην επιφάνεια και να ακουστεί η Αλήθεια.
3. Επαληθεύεται για μια ακόμη φορά περίτρανα ο αιώνιος λόγος του Χριστού «μη φοβού το μικρό ποίμνιο!». Αυτό γίνεται σήμερα με την Εκκλησία της Ελλάδος. Η Ελλαδική Ορθόδοξη Εκκλησία περνάει τα τελευταία χρόνια έναν ακήρυκτο διωγμό. Όλα τα δικαιώματα που έχει βάσει του Ελληνικού Συντάγματος έχουν καταργηθεί στην πράξη ή ισχύουν μόνον… για τους αλλόδοξους ή αλλόθρησκους. Η «ελληνική» Κυβέρνηση δεν δίστασε, πέρα από την δεδηλωμένη αθεΐα της, να προκαλέσει τα θρησκευτικά αισθήματα των ορθοδόξων με τον πιο προσβλητικό τρόπο δύο μέρες πρίν από την Μεγάλη Εορτή των Χριστουγέννων θεσπίζοντας ένα αντίχριστο νόμο. Οι Επίσκοποι αντιμετωπίζονται περιφρονητικά από τους Υπουργούς και τις κρατικές υπηρεσίες και το κάθε μικροπαράπτωμα (αληθινό ή ψεύτικο) του οποιουδήποτε παπά διαφημίζεται στο ΜΜΕ και διατυμπανίζεται, κατ’ αντίθεση προς τους εκπροσώπους άλλων δογμάτων και θρησκευμάτων που μένουν στο απυρόβλητο.
Αλλά και ο ορθόδοξος ελληνικός λαός βρίσκεται σε ένα χάος. Φτώχια, πείνα, φόβοι, εκτρώσεις, μοιχείες και πορνείες, πάνδημη βλαστήμια και βάλε... Την Εκκλησία αυτού του ταπεινωμένου λαού διάλεξε ο Θεός στις μέρες μας για να «ταπεινώσει τα ισχυρά» . Διάλεξε «τα μη όντα ίνα το όντα καταισχύνει». Έτσι η Εκκλησία της Ελλάδος έχει αναλάβει να σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος αυτού του εγχειρήματος που ονομάζεται Μεγάλη Πανορθόδοξος Σύνοδος. Το βάρος αυτό το σηκώνει όχι μόνον με την πολλή επιμελημένη προσπάθεια να σταθεί ισορροπητικά ανάμεσα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και τις λοιπές Ορθόδοξες Εκκλησίες αλλά και με το να γίνεται οδηγός άλλων Εκκλησιών, όπως της Εκκλησίας της Κύπρου και της Υπερορίου Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία κ.α. Ένα άλλο μεγάλο κατόρθωμα της μικρής σε αριθμό και εμπερίστατης Εκκλησίας της Ελλάδος είναι ο ανεπίσημος αλλά ουσιαστικός θεολογικός διάλογος που προηγήθηκε και που συνεχίζεται ακόμη μεταξύ των μελών της, Επισκόπων, καθηγητών Πανεπιστημίου, κληρικών, λαϊκών, εντύπων, ηλεκρονικής πληροφόρησης και καθημερινών συζητήσεων μεταξύ όλων όσων πονούν αληθινά την Ορθοδοξία. Αυτό είναι το μεγάλο και ασύλητο κεφάλαιο της Ελλαδικής Εκκλησίας.
Θέλουμε να πιστεύουμε και να ελπίζουμε ασχέτως αποτελέσματος της Πανορθοδόξου Συνόδου ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος θα πάρει το μήνυμα ότι η πολιτική του Οικουμενισμού απέτυχε και θα γυρίσει κεφάλαιο στην Ιστορία του Πατριαρχείου. Να προτάξει την θεολογία και τα ορθόδοξα δόγματα σαν ανάχωμα στο καταρρέοντα Κόσμο . Μόνον έτσι θα μείνει στην Ιστορία σε περίβλεπτη θέση, όπως ο Εζεκίας και ο Μανασσής της Παλαιάς Διαθήκης. Για το σκοπό αυτό πρέπει να παροτρύνουμε όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ο ένας τον άλλο, αυτές τις μέρες να προσευχηθούμε θερμά.