Ο «αγαπησιάρικος χριστιανισμός» δέχθηκε βαρύτατο πλήγμα από την αυτοκαθαίρεση διάσημου Έλληνα ορθόδοξου κληρικού , γνωστού παγκοσμίως γιά τα «πρωτότυπα» κηρύγματα του. Βέβαια, στην χιλιόχρονη παράδοση της Εκκλησίας το να ξεπέσει ένας ιερωμένος από τη Μεγάλης Κλήση του και να ακολουθήσει τον παρόντα αιώνα τον απατεώνα δεν είναι ασυνήθιστο φαινόμενο. Και ο Δημάς εγκατέλειψε τον Απόστολο των Εθνών Παύλο και πολλοί άλλοι. Όμως σήμερα αυτό το γεγονός έχει άλλη οπτική που πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα. Πιο συγκεκριμένα.
Ο κορονοϊός με το κλείσιμο των Εκκλησιών και τα συνακόλουθα έφερε στην επιφάνεια προβληματικές καταστάσεις στους κόλπους της Εκκλησίας που προϋπήρχαν μεν αλλά είχαν αποκοιμηθεί μέσα σε ένα μεταμοντέρνο χριστιανισμό. Ένα χριστιανισμό δημοσιογραφικά «πιασάρικο», που ικανοποιούσε όσους ήθελαν να ωραιοποιήσουν το αυστηρό ασκητικό πνεύμα της ορθόδοξης Παράδοσης. Βέβαια, πάντα με το αζημίωτο για αυτούς που τον εκπροσωπούσαν. Έτσι οι καλοξυρισμένοι , καλοσυνάτοι και γλυκομίλητοι ιερωμένοι με ωραίο λόγο και πληθώρα συναισθημάτων, που χαϊδεύουν τα ανθρώπινα πάθη, αντικατέστησαν τούς με φόβο Θεού ιερείς του παρελθόντος, η μάλλον απώθησαν τόσο αυτούς όσο και τους Ιερούς Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο περιθώριο της Εκκλησιαστικής ζωής.
Ήρθε η «επιδημία» και άρχισε μιά επικίνδυνη πρόκληση για την Πίστη. Πίστη ή Επιστήμη; Η σύγκρουση είναι αφανής αλλά μεγάλη. Πρέπει να επαναπροσδιορίσει ο κάθε χριστιανός, είτε είναι Πατριάρχης, Αρχιεπίσκοπος, Μητροπολίτης, ιερέας η λαϊκός, το Πιστεύω του. Υπάρχει Θεός πού ενεργεί μέσα στο Κόσμο θεραπείες και σωτηρία της ψυχής και σώματος ή όχι; Μήπως η θρησκεία είναι ένα σύστημα για να κερδίσουν χρήματα, δόξα και εξουσία οι ιερωμένοι;
Όσοι βλέπουν την Πίστη με αυτό τον ιδιοτελή τρόπο και έγιναν κληρικοί για να απολαύσουν αυτά τα ωφελήματα σήμερα, με την πλήρη απαξίωση από την Πολιτεία του θεραπευτικού και καθοδηγητικού ρόλου τους ως ιερέων, έχουν μεγάλο πρόβλημα. Όταν μάλιστα από τον φόβο της νόσου κανείς πλέον δεν του φιλάει το χέρι…
Έτσι λοιπόν το φαινόμενο Κονάνου δεν είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση αλλά η αρχή να πεταχτούν στα σκουπίδια και άλλα πετραχήλια, καλυμμαύχια ακόμα και Επισκοπικές μήτρες . Ο π. Ανδρέας είναι η αρχή. Η κοινωνική περιθωριοποίηση του κλήρου θα φέρει και άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις σε όσους γαντζώθηκαν στις κοσμικές τιμές και προσπάθησαν να κάνουν όνομα μέσα από τον Ελληνοχριστιανισμό του παρελθόντος.
Κάποιοι ανώτεροι κληρικοί προσπαθούν, με ένα παρωχημένο εθνικισμό (καταδικάζοντας τους Τούρκους και τα όμοια) και αναμειγνύοντας θρησκεία και Πολιτική , να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους μέσα στη Ελληνική Κοινωνία . Κάποιοι άλλοι δίνοντας ανορθόδοξες ερμηνείες στο Ευαγγέλιο προσπαθούν να χαϊδέψουν την Κρατική εξουσία με την «θεολογία της μάσκας» , που προπαγανδίζουν με ιεραποστολικό ζήλο. Όλους αυτούς η Εξουσία τους χρησιμοποιεί σήμερα μεν, θα τους φτύσει όμως σε πρώτη ευκαιρία. Τότε όλοι αυτοί οι ιερωμένοι , ανώτεροι ή κατώτεροι κληρικοί, θα βρεθούν μπροστά στο δίλημμα Κονάνου.
Μόνον ομάδες με συνειδητή πίστη στο Χριστό, προσήλωση στις ανόθευτες ιερές Παραδόσεις και στους Ιερούς Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας θα επιβιώσουν. Γιατί μόνον αυτό το πνευματικό σύστημα έχει τις προϋποθέσεις να διασωθεί από το νέο κατακλυσμό. Ξαναγυρίσουμε στην ζωή της Πρώτης Εκκλησίας με άσκηση και αγιασμό.
Αυτό έχει εξάλλου μεγαλύτερη πνευματική ηδονή από τα γαργαλιστικά και συναισθηματικά κηρύγματα των αγαπολόγων που μέχρι χθές θαυμάζαμε.